Mythe van het loslaten
Er wordt veel geschreven over loslaten - en vergelijkbare termen als acceptatie en vergeving. Loslaten wordt daarin vaak beschreven als iets dat je actief kunt doen. Als een keuze die je bewust kunt maken:
Door gewoon bewust een beslissing te nemen, door de situatie te analyseren of herbeleven, door te zorgen voor voldoende afleiding, door je krachtbron of een gewenste situatie te visualiseren, etc.
Naar mijn mening klopt dit niet. Loslaten is eerder iets dat vanzelf gebeurt, als de tijd rijp is. Je kan alleen opmerken dat het is gebeurd, dat je iets hebt losgelaten. Vanuit je hoofd van alles doen om los te laten, werkt eerder averechts; je duwt het weg, zet het vast, of versterkt het zelfs. Je kan hooguit de keuze maken om er nu te laten zijn wat er is. Om het niet weg te duwen, maar ook om het niet (onnodig) vast te houden.
Loslaten heeft te maken met emoties. En emoties willen gevoeld worden; het is energie die wil stromen. Dat betekent vooral dat je ze
er moet laten zijn, zolang en zoveel als ze willen. Daar is van te voren geen tijdsplan voor vast te stellen en jezelf vergelijken met andere mensen heeft ook geen zin.
Soms kan er over praten helpen de energie in beweging te krijgen. Vooral als het met iemand is die jou en jouw gevoelens van dat moment accepteert zoals ze zijn, zonder oordeel of eigen agenda. Niet zo zeer door er in mee te gaan, maar vooral door ze de ruimte te bieden die ze nodig hebben.
Maar het belangrijkste blijft dus om in elk moment het gevoel dat er is, er te laten zijn zoals het is. En dat is inclusief de weerstand die je er voor voelt en de wens dat het anders is. Niets wegduwen, niets oproepen, niets vasthouden. Vanuit nieuwsgierigheid kijken wat er is, elk moment - dat je er aan denkt - opnieuw. En dan komt er vanzelf een moment dat je beseft dat je het hebt losgelaten.
