Jeff's kinderen

Wij mensen hebben een gekke relatie met gevoelens en emoties; het lijkt wel alsof ze nooit goed zijn.

Negatieve gevoelens vermijden we zo veel mogelijk en als ze er zijn, willen we ze zo snel mogelijk kwijt. Positieve gevoelens willen we zo lang mogelijk vasthouden en waar mogelijk zelfs versterken.

Om de negatieve gevoelens om te wisselen in positieve hebben we allemaal onze eigen manieren ontwikkeld; van drank, drugs, sex en eten, via tv, social media en roddelen, tot het kopen van allerlei spullen die we niet nodig hebben. Maar ook sporten en zelfs mediteren gebruiken we hiervoor.

En het werkt! ... even.

Wat gevoelens willen is namelijk gevoeld worden, precies zoals ze zijn. De energie wil stromen. Lukt dat niet, bijvoorbeeld doordat we ze wegduwen, dan zetten ze zich vast in ons systeem. En komen later met dubbele kracht terug.

En voelen doen we ze uiteindelijk toch wel. Niet voor niets herhalen issues in ons leven zich vaak tot we 'de les geleerd hebben'. Wat eigenlijk betekent: totdat de emoties die erbij horen - van dit moment en vastgezette emoties uit het verleden - vrij kunnen stromen.

Jeff Foster geeft naar mijn mening een mooie metafoor voor de omgang met gevoelens - en overigens ook gedachten. (Hier vind je er een fragment over): beschouw ze als kinderen die op de deur van het huidige moment - je huis - kloppen. Je hoort het kind kloppen en opent de deur. Wat het dan wil, is binnen gelaten worden. Dat is het enige wat ze ons vragen 'mag ik binnenkomen?'

En wat doen wij? Als het gevoel ons niet zint, dan slaan we de deur dicht. Het kind - bang, boos, verward, onrustig, verveeld, etc. - is niet welkom. Of we gebruiken - als we wat bewuster zijn - een (spiritueel) trucje; we laten het kind vol 'liefde' binnen. Het mag er helemaal zijn! Maar dan willen we wel dat het onmiddellijk weer weg gaat en nooit meer terug komt.

Dat is geen echte liefde. Echte liefde is onvoorwaardelijk. Je laat niet alleen het kind binnen, het mag er zijn zoals het is, zolang het wil. Als het weg wil, dan is het daar ook vrij in. En natuurlijk mag het terugkomen, wanneer het maar wil.

Je biedt de gevoelens dan de ruimte die ze willen, je laat de energie stromen, zonder iets te willen veranderen. Je duwt ze niet weg, je versterkt ze niet, je hebt geen verborgen agenda.


Puur zijn met wat is. Maar hoe doe je dat?


Eén manier is om je aandacht te laten rusten op de ruimte rondom het gevoel. Als hulp hierbij kan je jezelf de vraag te stellen wat er in dit moment nog meer is, buiten het gevoel. Dit vergt voor de meeste mensen wel wat oefening.

Wellicht gemakkelijker is het om je aandacht op een ontspannen manier te richten op je ademhaling, bijvoorbeeld via het op en neer gaan van je buik. Elke keer als je merkt dat je aandacht weer naar het gevoel getrokken is, of je aan het denken bent, keer je rustig weer terug naar je ademhaling.

Voor de meeste mensen is het een proces van vallen en opstaan, omdat we niet gewend zijn de gevoelens er te laten zijn èn omdat we niet gewend zijn onze aandacht te richten. Je hoeft dus geen perfectie na te streven. Vriendelijkheid naar jezelf is het belangrijkste. Beschouw eventuele irritatie over dat het niet lukt, als een nieuw kind dat op de deur klopt. Ook die mag binnenkomen!