Twee monniken verlaten bij zonsopkomst hun klooster om langs de rivier naar een ander klooster te trekken. Halverwege de ochtend komen ze bij een oversteekplaats, waar een beeldschone jonge vrouw de rivier wil oversteken. Omdat het water erg hoog staat, durft de vrouw niet zelfstandig naar de overkant te gaan. Daarom vraagt ze de monniken om hulp.

De jongste van de twee monniken is resoluut; hulpvaardigheid is belangrijk binnen hun orde, maar hun geloften verbieden elk contact met het andere geslacht, dus kunnen ze haar niet helpen. Maar nog voor hij dit kan zeggen, stapt de oudere monnik al naar voren. Hij neemt de vrouw op zijn schouders en stapt de rivier in om haar naar de overkant te brengen.

Zodra hij weer terug is, vervolgen de monniken zwijgend hun reis langs de rivier. De oudste geniet daarbij zichtbaar van de stilte en de schitterende natuur om hun heen. De jongste merkt daar weinig van, aangezien hij in diep gepeins verzonken is.

Als tegen de avond hun bestemming in het zicht komt, kan de jonge monnik zich niet meer inhouden. 'Waarom heb je die vrouw de rivier over geholpen. Je weet toch dat we geen vrouwen mogen aanraken, laat staan dat we ze dragen! Betekenen je geloften dan helemaal niets voor je?!'

Vol compassie kijkt de oude monnik de jonge aan. 'Je hebt gelijk, ik heb die vrouw gedragen! Maar ik heb haar aan de overkant neergezet, terwijl jij haar nog steeds met je meedraagt.'