Overgave
In de 'spirituele wereld' kom ik nogal eens mensen tegen die zich 'volledig overgeven aan de wil van het universum.' Alles wat er gebeurt is goed, precies zoals het Universum (God, of welke naam je het ook geeft) het bedoelde. En als je daar moeite mee hebt, dan zit jij (nog) te veel in je hoofd.
En die overgave is een goed ding. Misschien wel dàt waar leven uiteindelijk om draait. Voorbij de ego, in flow met wat er zich van moment tot moment voordoet.
Ik heb echter ook wel eens het idee dat het als excuus gebruikt wordt. Vermoedelijk geheel onbewust, maar een subtiele, doch gemakkelijke manier van de mind om controle te houden of onder verantwoordelijkheid uit te komen.
Is het missen van een afspraak omdat je de tijd vergeten bent, echt de bedoeling van het universum en dus moet de ander het maar uitzoeken en vooral niet gaan zeuren? Of wil het universum jou leren om verantwoordelijkheid te nemen en beter te leren plannen?
Laat het duidelijk zijn: iets wat al gebeurd is, kan je niet meer veranderen. Maar toch is in het tweede geval een oprechte sorry en de intentie om je gedrag te veranderen, zeker op zijn plaats.
Het vervelende - of misschien wel mooie - is dat je niet voor een ander kan bepalen of iets vanuit de mind gebeurt of vanuit overgave. Het gaat namelijk om de achterliggende intentie en die kan je alleen bij jezelf onderzoeken. Natuurlijk kan een bewuster persoon je wel helpen om helderder te kijken naar potentiële valkuilen, maar uiteindelijk ben jij de enige die kan zien wat er echt gebeurt.
Eet je elke dag een groot stuk vlees puur omdat je het lekker vindt? Of is dat genot na drie happen eigenlijk al weg en jaag je bij de rest het gevoel van de eerste hap na?
Een koel biertje of wijntje op een warme zomeravond is heerlijk! Maar is de vijfde dat ook werkelijk?
Heb je drie keer per jaar nieuwe kleren nodig, of wil je er bij horen om zo minder onzekerheid te voelen?
Koop je echt al die handtassen puur voor het plezier? Of verbloem je met je verzameling diep van binnen een gevoel van onbetekenend zijn?
Hoef je niet (inhoudelijk) te antwoorden op een vraag van een leerling, of is het gewoon gemakkelijker je niet in haar wereld in te leven?
Vindt het universum echt dat tien nieuwe mensen belangrijker zijn dan één bekende die het lastig heeft en door gebrek aan contact weg gaat? Of past het gewoon beter bij een diep persoonlijk motief?
Het universum zoals het aan mij verschijnt, zit vol met mensen waarvan ik me afvraag of het gedrag wel (altijd) ten volste uit overgave voort komt. Dáár moet ik me aan overgeven. Ik kan hen hooguit vragen naar het waarom. Niet om het antwoord, maar als uitnodiging om verder te kijken.
Belangrijker nog is dat ik ook bij mezelf kijk, zo diep als dat ik kan. Met vallen en opstaan. En zodoende besluit nu even niet een zak chips leeg te (vr)eten om het lichte gevoel van onbehagen dat er is, weg te stoppen. Dat gevoel mag er nu even helemaal zijn.
En mocht jij ooit twijfelen aan de intentie achter mijn gedrag, geef het dan gerust aan. Graag zelfs!
