Prinses Amazica en de stuiterbal




Op een mooie zomerdag liep prinses Amazica door de paleistuin. Ze huppelde vrolijk over de paden, rook aan de rozen in de bloemperken en lag lachend op het gras naar de grappige vormen van de wolken te kijken.

Terwijl ze probeerde een vlinder te vangen die van bloem naar bloem fladderde, voelde ze plotseling iets tegen haar hoofd botsen. Op hetzelfde moment hoorde ze een stemmetje tegen haar roepen 'jij bent perfect!' Toen ze opkeek zag ze een schitterende stuiterbal op het pad kaatsen en weer klonk het stemmetje 'jij bent perfect!'

Snel greep ze de stuiterbal beet en vroeg hem verbaasd 'wie ben jij en wat ben je hier aan het doen?' De stuiterbal antwoordde 'ik ben Stuitertje en ik stuiter tegen alles en iedereen aan. En dan vertel ik ze eerlijk wat ik van ze vind!' Prinses Amazica bekeek de stuiterbal eens goed en zei toen lachend 'en ik ben dus perfect... dankjewel lieve Stuitertje! Zelf ben je heel mooi, met al je kleuren en golvende lijnen. Eigenlijk ben je ook gewoon perfect!'

Stuitertje bewoog ondertussen steeds onrustiger in de hand van prinses Amazica. 'Dankje, maar.. euhh... wil je me alsjeblieft weer ergens heen gooien? Ik kan niet zo goed stilzitten, ik moet gewoon weer stuiteren!' Met een grote zwaai gooide Prinses Amazica de bal de lucht in. Hij landde tegen een grote boom en ze hoorde de stem van Stuitertje weer zeggen 'jij bent perfect!' Vervolgens stuiterde hij op het gazon en weer klonk het 'jij bent perfect!' Stuitertje vervolgde zijn weg tegen de bovenkant van het paleishek - 'jij bent perfect!', op het hoofd van een langslopende hond - 'jij bent perfect!', tegen een stoeptegel - 'jij bent perfect!', en zo verder tot hij niet meer te horen en te zien was.

Prinses Amazica was eerst erg blij geweest dat Stuitertje vond dat ze perfect was, maar nu ze hoorde dat Stuitertje hetzelfde tegen alles zei wat hij raakte, vond ze het eigenlijk helemaal niet meer zo leuk. Een beetje sip ging ze naar binnen, naar haar vader, de koning. Ze vertelde hem wat er gebeurd was: 'Papa, toen ik net buiten was, botste ik tegen een stuiterbal op en die zei dat hij altijd eerlijk was en dat ik perfect was. Ik was er zo blij mee! Maar toen stuiterde hij verder en zei hetzelfde tegen de boom en het gazon.'

De koning tilde prinses Amazica op zijn arm en keek naar buiten. Toen keek hij haar weer aan en zei 'weet je, jij bent inderdaad helemaal perfect! Maar die oude boom zeker niet, die laat in de herfst veel te veel bladeren vallen en als het stormt soms zelfs hele takken. En het gazon is al helemaal niet perfect, het moet nodig weer gemaaid worden.' Hij streek de prinses over haar hoofd en gaf er een kus op. Toen vervolgde hij 'je hoeft er niet verdrietig over te zijn hoor, want het was allemaal maar het een fantasie in je hoofd. Stuiterballen kunnen namelijk helemaal niet praten, gekkie. Dus kun je het verhaal de volgende keer gewoon zo aanpassen dat jij de enige bent die perfect is!'

Prinses Amazica was het daar helemaal niet mee eens, het was duidelijk Stuitertje geweest die sprak, niet zijzelf. Maar voor ze dat tegen de koning kon zeggen, ging de gong. Het was etenstijd. De prinses kon voelen hoe haar buikje knorde van de honger, dus gleed ze snel uit de armen van de koning en holde naar de eetzaal.

Pas toen ze 's avonds in bed lag, dacht ze weer aan wat er die middag gebeurd was. Ze had toch duidelijk gehoord dat Stuitertje tegen haar sprak. Dat had ze echt niet verzonnen. Ze vond het wel gek dat Stuitertje ook tegen de stoeptegel had gezegd dat die perfect was. Een stoeptegel was toch gewoon een stoeptegel, daar was niets bijzonders aan. En pappa had wel een beetje gelijk dat de boom veel bladeren liet vallen. Prinses Amazica vond dat juist leuk, want ze kon er fijn door heen rennen en mee gooien. Maar het opruimen was vast heel veel werk voor de tuinmannen.

Wat ze nog het ergste vond, was dat als Stuitertje had gelogen over de boom en het gazon, dan had hij vast ook gelogen over haar. Dat kon niet anders, zij was ook niet perfect. Prinses Amazica voelde zich steeds verdrietiger worden.

Omdat ze niet kon slapen, gleed ze uit bed en keek door het geopende raam van haar slaapkamer naar buiten. In de grote, oude boom zag ze een uil zitten. 'O, lieve, wijze uil!', dacht ze bij zichzelf, 'help mij toch! Vanmiddag was ik blij aan het spelen en toen zei een stuiterbal dat ik perfect was. En nu ben ik verdrietig, omdat hij wel gelogen moet hebben. Wat moet ik nu doen?'

De uil draaide zijn hoofd haar kant op en even later vloog hij op. Hij landde naast haar in de dakgoot. 'Natuurlijk wil ik je helpen, lieve prinses Amazica. Ik zag wat er vanmiddag gebeurde. Bovendien ken ik Stuitertje heel goed. Hij probeert al jaren om tegen mij aan te botsen, maar tot nu toe ben ik hem altijd te slim af,' sprak de uil.

'Ik zal proberen je uit te leggen hoe het allemaal zit,' ging hij verder, 'maar het is best ingewikkeld om met je hoofd te begrijpen. Zit er dus maar niet al te veel over in als je het niet meteen helemaal begrijpt. Je hart weet precies hoe het zit en zal het je de komende tijd graag laten zien. Als je het ten minste je vertrouwen geeft.'

Prinses Amazica knikte en legde haar handen op haar borst. Dat was zo, in haar hart wist ze meestal wel wat waar was, het was haar hoofd die haar aan het twijfelen bracht. En pappa natuurlijk, maar hij was de koning en wist dus precies hoe alles zat. Prinses Amazica begon al weer te twijfelen.

De uil keek haar even aan en begon toen met zijn uitleg. 'Alles hier op aarde is op zijn eigen manier en op zijn eigen niveau bezield. Je zou ook kunnen zeggen dat alles op een bepaalde manier levend is, of dat het een bepaald bewustzijn heeft. Vroeger dachten mensen dat alleen zij bezield waren. Tegenwoordig weet eigenlijk iedereen dat dieren ook een ziel hebben. En onderzoekers ontdekken langzaam aan dat dat niet alleen ook voor planten geldt, maar zelfs voor voorwerpen.'

'En omdat alles dus bezield is, kan je er ook mee praten. En dan bedoel ik niet zo zeer met je mond praten - al mag dat natuurlijk wel - maar meer via je intuïtie, vanuit je hart. Bij dieren gaat dat vrij gemakkelijk en ook met Stuitertje valt goed een gesprek te voeren, al heeft hij er vaak weinig geduld voor. Maar stoeptegels hebben bijvoorbeeld een lagere vorm van bewustzijn, waardoor het niet mee valt om daar iets zinnigs mee uit te wisselen.'

De uil pauzeerde even en ging toen verder. 'Alles op deze wereld weet precies wat het moet doen. Als je een zaadje in de grond stopt, weet het precies wat het moet doen om een bloem te worden. En als het voldoende water en zon krijgt, dan doet het dat ook. En zo weet de boom precies wanneer het in de herfst tijd is om zijn bladeren te laten vallen en wanneer het in de lente weer tijd is om nieuwe blaadjes te laten groeien. Ook de stoeptegel weet precies hoe het een stoeptegel moet zijn. Dus zijn ze allebei perfect en dat is wat Stuitertje in ze ziet. En jij... jij bent gewoon een helemaal perfecte prinses Amazica!'

Prinses Amazica knikte, dat voelde wel logisch aan. Maar als dat zo was, waarom wist haar pappa, de koning, dat dan niet. Hij vond alles helemaal niet zo perfect. De uil las haar gedachten en ging verder: 'alles en iedereen is dus perfect, ook de koning. Maar op één of andere manier vergeten grote mensen dat. Ze gaan zo geloven in de gedachten die in hun hoofd zitten, dat ze vergeten naar hun hart te luisteren. In plaats van de perfectie van het leven, zien ze dan alleen dingen die in hun ogen niet kloppen. En wat de dingen in de wereld om hun heen te vertellen hebben, dat merken ze al helemaal niet meer op.'

De uil pauzeerde even en rondde toen af met 'en weet je, ook dat is eigenlijk helemaal perfect. Maar als je de keuze hebt, blijf je dan vooral verbinden met je hart en geloven in hoe jij de wereld nu waarneemt!'

Na deze wijze woorden keken ze samen nog even zwijgend naar de grote boom. Toen vloog de uil langzaam weg. Prinses Amazica gleed weer tussen haar lakens en viel al snel in slaap, dromend over .... Dat is een ander verhaal.